W mowie powszechnej zwany często mandaryńskim, jest zapisywany za pomocą ideogramów. Dzieli się na dwie wielkie grupy językowe: północną (np. dialekt pekiński) i południową (np. dialekt kantoński). Dialekty północne i południowe różnią się od siebie znacznie. Standardowy język chiński używany w mediach i komunikacji w ChRL bazuje na dialekcie pekińskim, natomiast mieszkańcy Hongkongu posługują się dialektem kantońskim. Chiński w odmianie kantońskiej to lingua franca chińskiej diaspory na świecie. Język ten może być zapisywany za pomocą znaków uproszczonych używanych gł. w ChRL i w Singapurze lub tradycyjnych – stosowanych powszechnie na Tajwanie i w Hongkongu. Język chiński ma dość uproszczoną gramatykę, nie jest językiem fleksyjnym, nie ma przypadków, nie posiada liczby pojedynczej i mnogiej oraz rodzaju męskiego i żeńskiego, charakteryzuje się niezwykle małą ilością wyjątków. Jest językiem z największą ilością jego rodzimych użytkowników.